Suso Fandiño explora en 'Wunderkammer' a dimensión política da arte, no Centro Galego de Arte Contemporánea

“Non quería que houbese un fío condutor moi visible”, recoñece o artista e profesor asociado desta exposición comisariada por Mónica Maneiro, que poderá visitarse ata o 15 de maio. Na mostra poden atoparse tanto tres grandes instalacións producidas especificamente para este espazo museístico como diferentes series integradas por elementos como mapas, libros ou postais, que remiten tamén a esa idea dos gabinetes de curiosidades. Nun proxecto expositivo que ten como eixo a idea do ready made, do “obxecto atopado”, Fandiño reúne unha serie de pezas “que teñen unha conexión común que se refire á historia da arte, pero que son caóticos”, recoñece. “Interésame moito a dinámica dos ready made, na que se produce unha sorte de linguaxe que o espectador acaba descifrando”, engade o artista dunha proposta que parte de sacar eses obxectos “do seu contexto habitual e relacionalos entre si”, de tal xeito que “xéranse paradoxos, metáforas e unha serie de figuras retóricas que para min son moi interesantes”. De feito, na exposición conflúen as súas facetas de artista e de historiador da arte, posto que parte das súas pezas teñen como punto de partida “obxectos que moitas veces son desfeitos historiográficos, documentos, catálogos, edicións especiais..., materiais que só serven como reliquia para o investigador”, pero que, como creador, lle permiten achegar o “enfoque da microhistoria, do obxecto de cada tempo”.

A dimensión política da arte

Unha das propostas ás que Fandiño deu forma para esta exposición é Pavillón errante, unha instalación que o artista empraza no espazo con dobre altura do museo e na recrea os mastros da fachada do Pavillón da República Española na Exposición Universal de París, que, como informou a Consellería de Cultura, “contiña entre outras obras paradigmáticas un Guernica que foi pintado para esa ocasión e que nunca estivera realmente en territorio español”. Trátase, como engade o artista, “dunha representación a escala 1-1 de parte dese pavillón”, que representa á súa vez “o momento no que a historia da arte española internacionaliza as vangardas, no que decide dalgunha maneira autorrepresentarse desde o contemporáneo”.

Propostas como esta instalación de grandes dimensións conectan directamente con esa idea do “uso político da arte”, presente en toda a exposición e que centrou en boa medida o labor como investigador deste doutor en Belas Artes, que centrou a súa tese no impacto que tiveron na arte as políticas levadas a cabo polos diferentes gobernos de España tras a transición. “Como investigador traballei fundamentalmente dentro do fenómeno da patrimonialización e estatalización do obxecto artístico e, dalgunha maneira, toda a exposición é unha certa lectura do que chaman ‘sistema arte’, que a min gústame chamar historia da arte española no século XX”, engade Fandiño, que incide en que “calquera comportamento artístico é político en si mesmo”.

Esa dimensión política tamén se fai presente en pezas como os neóns Azul e Rojo, que se combinan noutra das instalacións site-specific, na que cada palabra ilumínase coa cor á que se refire a outra, coa que propón “unha lectura desde o contexto español que traslada ata certo punto unha certa incredulidade do que pasa hoxe en día”, no que lle parece “unha visión borrosa” dos conceptos esquerda e dereita. Trátase dunha obra sustentada, como recoñece, en “textos para ser vistos e imaxes para ser lidas”, que pon de relevo á súa vez a importancia que o artista outorga ao texto como material artístico, eixo á súa vez da exposición In Gold We Trust, que presentaba recentemente no espazo Sirvent de Vigo.

“Pechando o círculo” no GCAC

Aínda que as súas creacións xa estiveran presentes en exposicións colectivas como Cultivar incertezas, coa que o CGAC conmemoraba o pasado o 30 aniversario da Facultade de Belas Artes, Wunderkammer é a primeira exposición individual de Fandiño neste espazo museístico, enmarcada no seu programa de apoio a “artistas galegos de media carreira”. De feito, a mostra reúne tanto obras realizadas especificamente para este proxecto como pezas de hai máis dez de anos, coa idea de achegarse tamén á traxectoria deste artista e docente. Nese senso, Fandiño recoñece que poder expor neste espazo supón para el algo "moi emotivo", que implica dalgún xeito “poder pechar un círculo”, xa que na súa etapa como estudante de Belas Artes “o CGAC era para nós unha especie de facultade bis, que completou a nosa formación universitaria dunha forma fantástica”.